Tenis stołowy – historia rozwoju tej dyscypliny w Polsce

Historia Tenisa Stołowego w Polsce

 

Pierwsza w Polsce wzmianka o pingpongu pojawiła się w dzienniku „Kurier Warszawski” w 1902 roku: „Ping-pong, nowa gra pokojowa w piłkę – tenis pokojowy, grany na stole – wynaleziony ma się rozumieć w Anglii, ojczyźnie wszelkich sportów, stał się nadzwyczaj modny w Paryżu. Jak przedtem ‘five o’clock tea’, tak obecnie ping-pong jest na porządku dziennym w sferach, mających dużo czasu i pieniędzy”. Prezentacja tej gry nastąpiła w Łodzi w 1912 r. za pośrednictwem niemieckiego przedsiębiorcy Georga Lewensteina, członka niemieckiego klubu sportowego Newcastle. Próbował on zainteresować pingpongiem mieszkańców Łodzi, jednak uznano tą grę za „zabawkę dziecinną” i ostatecznie zapomniano o niej.

W 1922 roku grę przedstawił mieszkańcom Warszawy Anglik Sid Kimpton, wówczas trener piekarzy Polonii Warszawa (ping-pong był grą uzupełniającą trening piłkarski w okresie zimowym). Propagowaniem nowej dyscypliny sportowej zajął się w stolicy Polski także warszawski tenisista Edward Kleinadel. Kolejną próbą rozwoju tenisa stołowego wiązano z przyjazdem do Łodzi Lajosa Czeizlera – trenera piłkarskiego wywodzącego się z Węgier (ping-pong istniał w tym kraju już w XIX wieku, a po I wojnie światowej stał się tam popularny) – dzięki któremu już w 1924 roku w ping-ponga chętnie grywali piłkarze i działacze ŁKS Łódź. Ówczesny członek ŁKS-u, właściciel firmy kupieckiej, R. Kowalski, sprowadził z Węgier piłeczki, rakietki i siatki.

Oprócz Łodzi i Warszawy, w pierwszej połowie lat 20. XX wieku w tenisa stołowego grywano również we Lwowie. W stolicy wysiłek lokalnych działaczy zakończył się sukcesem, czyli zorganizowaniem zawodów międzyklubowych pomiędzy Polonii a Warszawianką (5:4) w 1925 roku, a następnie, dzięki Stefanowi Szmidtowi, mistrzostw Warszawy (pierwszym zwycięzcą został Goldstein z Warszawianki).

Zainteresowanie ping-pongiem w Polsce stale rosło. Pojawiło się wiele publikacji na ten temat – EMEF: Ping-pong (tennis pokojowy), Warszawa 1924, TTAE: Zasady gry tennisa stołowego, Lwów 1927, opracowane i wydane przez redaktora „Kuriera Łódzkiego” Władysława Kozielskiego: Gra ping-pong, Łódź 1927 oraz Ryszarda Jodłowskiego: Ping-Pong, Warszawa  1936. W 1927 roku częstochowska Fabryka Celuidowa Seweryna Landaua rozpoczęła produkcję piłeczek pingpongowych, dziesięć lat później w jego ślady poszli Posłaniec Lajb i Izydor Mitz. Powstawały pierwsze Okręgowe Związki Pingpongowe – w Krakowie (1928), Łodzi (1928), we Lwowie (1931), w Warszawie (1931), Katowicach (1932) i w Zagłębiu Dąbrowskim (1933).

Tenis stołowy w latach 40. i 50. XX wieku rozwijał się dynamicznie, grywano w świetlicach zakładowych, miejskich i akademickich na stolach pamiętających jeszcze czasy przedwojenne. W tym okresie do najsilniejszych ośrodków zaliczano Górny Śląsk, Dolny Śląsk, Warszawę, Kraków oraz Lublin.

W 1955 roku, na zaproszenie sportowych władz, do Polski przyjechali Japończycy (ówcześni mistrzowie świata) i rozegrali dwa mecze pokazowe z reprezentacją Polski. Warunki uprawiania tej dyscypliny sportu w kraju znacznie się poprawiły, a tenis stołowy należał w tym okresie do najpopularniejszych sportów uprawianych przez Polaków. Rynek krajowy został zaopatrzony w sprzęt do gry (stoły, rakietki) produkowany przez Zakłady Południowe Polsport w Bielsku-Białej, natomiast specjalistyczny sprzęt dla wyczynowców nadal sprowadzano z zagranicy (największym problemem był wówczas niedobór piłeczek).

Od połowy lat 70. w polskim tenisie stołowym dominowali zawodnicy wywodzący się z klubów akademickich z Gdańska i Gliwic,  wychowankowie warszawskiej Spójni (Andrzej Baranowski, Ryszard Czochański) oraz „włókniarze” z Łodzi (Stanisław i Zbigniew Frączykowie). Najważniejsze sukcesy to 3 medale w Akademickich Mistrzostwach świata (1980), złoty medal Andrzeja Grubby w ME w grze mieszanej (w parze z Holenderką Bettine Vriesekoop) i jego zwycięstwo w plebiscycie „Przeglądu Sportowego” na najpopularniejszego sportowca w Polsce w 1984 roku oraz zwycięstwo w prestiżowym turnieju Europa TOP 12 (1985), w Pucharze świata (1987), a także sukcesy drużynowe: Puchar Europy AZS AWF Gdańsk (1983), wicemistrzostwo Europy (1984), brązowy medal w MŚ (1985). Wraz z Grubbą reprezentację tworzyli Kucharski (wicemistrz świata w grze podwójnej i wicemistrz Europy w grze pojedynczej), Stefan Dryszel, Andrzej Jakubowicz, Piotr Molenda, Norbert Mnich i Mirosław Pierończyk. Trenerem kadry był Adam Giersz, a jego asystentem Zbigniew Liszewski.

Lata 80. to, przede wszystkim dzięki Andrzejowi Grubbie, wielki wzrost popularności tenisa stołowego w Polsce – sympatycy tej gry wypełniali hale sportowe wszystkich miast, w których rozgrywano mecze w ramach Euroligi i Superligi (w tych rozgrywkach dwukrotnie zwyciężyła Polska). Międzynarodowy Komitet Olimpijski wprowadził w 1981 roku tenis stołowy do programu Igrzysk Olimpijskich. Po raz pierwszy o medale w tej dyscyplinie sportu rywalizowano w Seulu w 1988 roku. Polskę reprezentowali wyłącznie zawodnicy z Akademickiego Związku Sportowego – Grubba, Kucharski i Molenda. W barcelońskich Igrzyskach (1992) wystąpili: Grubba, Kucharski i Piotr Skierski.

Centralny Ośrodek Szkolenia PZTS, który funkcjonował przy gdańskiej AWF, miał znaczący wpływ na rozwój karier Błaszczyka, Piotra Szafranka i Krzeszewskiego, którzy zdobyli tytuł młodzieżowych wicemistrzów świata (Tokio 1993). Kolejne sukcesy polskiego pingponga to występy Blaszczyka. Szczególny wymiar pokoleniowy miał jego srebrny medal mistrzostw Europy w grze podwójnej z Grubbą (Bratysława 1996). Podczas tych mistrzostw Błaszczyk wywalczył także brązowy medal z E. Ciosu i brązowy medal z drużyną. Dwa lata później Polska zdobyła tytuł wicemistrza Europy (Błaszczyk, Michał Dziubański, Marcin Kusiński, Skierski, Krzeszewski), a w 2000 r. brązowy medal.

W 1999 roku zawodniczki Telwoltu Tarnobrzeg, pod wodzą trenera Zbigniewa Nęcka, awansowały do finału Pucharu Europy, w którym uległy Statiscice Budapeszt. Wprowadzona w życie w tym samym roku reforma administracyjna kraju spowodowała zmiany strukturalne w polskim sporcie. W miejsce 49 Okręgowych Związków Tenisa Stołowego powołano 16 Związków Tenisa Stołowego (ZTS, zgodnie z nazewnictwem nowych województw). WZTS-y wystąpiły do sądów o nadanie im osobowości prawnej, potwierdzonej odpowiednim wpisem do Krajowego Rejestru Sądowego. W 2001 roku na stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej wybrano Adama Giersza, ówczesnego prezesa PZTS. Nowa ustawa o sporcie kwalifikowanym wprowadziła przepis o posiadaniu przez sekcje tenisa stołowego licencji klubowych – licencję nr 1 w polskiej historii tej dyscypliny otrzymała AZS AJD Częstochowa.

Mistrzostwa świata Juniorów 2007 (USA) zakończyły się sukcesem podopiecznych Leszka Kucharskiego – Partyka, Katarzyna Grzybowska, Natalia Bąk i Anna Żak wywalczyły srebrny medal. Po dwudziestu ośmiu latach, brązowy medal w grze podwójnej wywalczyły Xu Jie i Natalia Partyka (Petersburg 2008). Rok później (Stuttgart) nasze seniorki zdobyły drużynowe wicemistrzostwo Europy (Li Qian, Xu Jie, Partyka, Grzybowska, Magdalena Szczerkowska), a srebrny medal w grze podwójnej mężczyzn zdobyli Błaszczyk i Wang Zeng Yi. Li Qian zwyciężyła w 2009 roku w prestiżowym turnieju Europe TOP 12, a rok później zajęła w nim drugie miejsce. Sporą kolekcję medali zebrali także polscy sportowcy niepełnosprawni (Paraolimpijczycy, Sprawni Razem, Niesłyszący).

W 2008 roku ETTU przyznała Polsce prawo do organizacji Mistrzostw Europy w 2011 roku (Gdańsk-Sopot, 8-16.11). Po raz pierwszy w historii impreza pingpongowa tej rangi odbyła się w naszym kraju. W 2011 odbyły się w Polsce także Mistrzostwa Europy Niesłyszących (Częstochowa) oraz Mistrzostwa Europy „Sprawni Razem” (Cetniewo).

 

Leave a Reply

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.